Anneke Brassinga

Anneke Brassinga (Schaarsbergen, 20 augustus 1948) is een Nederlandse dichteres, prozaïst, essayist en literair vertaler. De belangrijkste prijzen die haar ten deel vielen zijn de Martinus Nijhoff Vertaalprijs die ze niet wilde accepteren (1978), de Constantijn Huygens-prijs (2008) en de P.C. Hooft-prijs (2015), voor haar poëtisch oeuvre van vijfhonderd bladzijden. De kern van Brassinga's werk bestaat volgens criticus Piet Gerbrandy uit '[v]echtlust, geestige dwarsheid en grondeloze melancholie'. Zij raakt in haar poëzie, aldus de typering van criticus Paul Demets, 'allerlei onheil aan dat met de vergankelijkheid gemoeid is, maar bij haar krijgt dat een soort dragelijke lichtheid.' Brassinga wordt meestal gezien als postmodernist, maar koestert zelf bezwaren tegen de vrijblijvendheid die deze rubricering volgens haar aankleeft en rekent zich eerder tot de surrealisten. In 1975 verscheen Brassinga's eerste vertaling (van George Orwell), in 1987 haar eerste poëziebundel en in 1993 haar eerste prozawerk. Naar eigen zeggen is zij in haar poëzie vooral beïnvloed door J.H. Leopold. Brassinga volgde van 1967 tot 1972 de opleiding Literair vertalen aan de Universiteit van Amsterdam. In 1975 verscheen haar eerste vertaling, De jaren in Birma van George Orwell. Ze maakte daarna naam met vertalingen van onder anderen Oscar Wilde, Vladimir Nabokov, Samuel Beckett, Patricia Highsmith, W.H. Auden, Hermann Broch, Jean Jacques Rousseau, Marcel Proust, en Jules Verne. In 1978 werd haar voor de vertaling van Vladimir Nabokovs The Gift de Martinus Nijhoff-prijs toegekend. Ze weigerde die in ontvangst te nemen. Ze vond dat, door de boycot van een groot aantal vertalers, de jury slechts kon kiezen uit een kleine groep kandidaten. Al in 1974 publiceerde ze proza en poëzie in het literaire tijdschrift De Revisor onder het pseudoniem A. Tuinman. In 1987 verscheen eindelijk Brassinga's eerste reguliere, niet-bibliofiele poëziebundel, Aurora. De bundel Ariel van Sylvia Plath, die ze in 1980 vertaalde, trof haar sterk door het authentieke en heftige karakter: 'Toen ben ik zelf ook gedichten gaan schrijven.' In 1993 verscheen haar eerste prozabunel, Hartsvanger. In november 2008 ontving zij de Constantijn Huygensprijs voor haar hele oeuvre, volgens de jury 'een uniek universum van taal, waarin ze voortdurend zoekt naar een balans tussen de wereld van woorden en de echte, die van gras, vlees, botten, liefde. Razend knap, geestig, ontroerend, soms ergerniswekkend, nooit gemakkelijk.' Op de vraag van welke dichters invloed op haar is uitgegaan, antwoordde de auteur: 'Ik heb altijd het gevoel dat ik door Leopold beïnvloed ben. Daar heb ik zo ontzettend veel in gelezen, daar moet ik echt helemaal doordrenkt van zijn.' In 1988 trouwde Brassinga met de grafisch kunstenaar en bibliofiel drukker Peter Yvon de Vries. Van haar werk verschijnen dan ook 'prachtige bibliofiele uitgaven.' Over haar levenswijze als kluizenaar heeft de auteur in een interview gezegd: 'Afzondering is goed voor mijn concentratie en ik houd er een soort onschuldigheid bij. Ik kom beter tot mijn eigen dingen.' Anneke Brassinga woont afwisselend in Amsterdam, Parijs en Berlijn. [Wikipedia]