Charles Ducal

Charles Ducal (pseudoniem van Frans Dumortier) (Leuven, 3 april 1952) is een Vlaamse dichter en schrijver. Dumortier groeide op in een boerengezin, doorliep zijn middelbareschooltijd in het Sint-Jozefscollege van Overijse en studeerde Germaanse filologie aan de KU Leuven. Tijdens zijn studiejaren was hij actief in de Marxistisch-Leninistische Beweging (MLB). In 1988 blikte hij in het verhaal 'De meesterknecht' op niet mis te verstane ironische wijze terug op zijn studententijd. In een interview, datzelfde jaar, antwoordde hij op de vraag hoe hij over de marxistische theorie denkt: "Eigenlijk geloof ik er voor een deel niet meer in. Maar ik heb voor die beweging veel sympathie, omdat ik vind dat die zeer consequent een aantal maatschappelijke kwalen aanklaagt, die aangeklaagd moeten worden". Hij werkte gedurende 37 jaar als leraar Nederlands in het Sint-Albertuscollege in Haasrode. De school bevindt zich na de hertekening van de gemeentegrenzen in de stad Leuven. In 1987 debuteerde hij onder het pseudoniem Charles Ducal met "Het huwelijk", een dichtbundel met een cynische toon, strakke vorm en Bijbelse referenties. In hetzelfde jaar publiceerde hij samen met Erik Spinoy, Bernard Dewulf en Dirk Van Bastelaere de bundel "Twist Met Ons". Tussen 1987 en 1998 verschenen de bundels "De hertog en ik", "Moedertaal" en "Naar de aarde". In deze bundels staat het conflict tussen verbeelding en werkelijkheid centraal. Een groot aantal gedichten hebben als onderwerp de jeugd op het platteland, de verhouding tussen man en vrouw en het schrijven zelf. In 1992 verscheen de semibiografische verhalenbundel "De meesterknecht", een ironisch portret van een politieke activist en beginnende schrijver. In 1993 schreef hij samen met Kamiel Vanhole "Over de voorrang van rechts", een brievenboek over democratie en racisme, waarin hij een standpunt innam tegen de opkomst van extreemrechts. In 1994 schreef hij, na een reis naar Irak, een bijdrage in "Rendez-vous in Bagdad", een boek over de gevolgen van het economische embargo en het demoniseren van de Iraakse dictator in de westerse media. Werk van hem werd opgenomen in verschillende bloemlezingen. Ducal schreef ook een aantal essays over literatuur en politiek in diverse kranten en tijdschriften. Zijn poëzie heeft een klassieke, toegankelijke vorm. Inhoudelijk gaat het vaak over (innerlijke) conflicten. Uit zijn werk spreekt ook een grote maatschappelijke betrokkenheid. Na een periode van stilte kwam hij in 2006 terug met "In inkt gewassen", een dichtbundel waarin de wereld buiten de persoonlijke sfeer een grotere plaats innam. Die tendens zette zich in 2009 voort in de bundel "Toegedekt met een liedje". Nog in 2009 droeg hij met de gedichtencyclus "Na Auschwitz" bij aan het boek "Gaza. Geschiedenis van de Palestijnse tragedie" (Lucas Catherine & Charles Ducal). In 2010 schreef hij voor gedichtendag het essay "Alle poëzie dateert van vandaag", een pleidooi om via het onderwijs het lezen van poëzie te bevorderen. In 2012 werden de zes tot dan gepubliceerde dichtbundels verzameld onder de titel "Alsof ik er haast ben". In 2014 verscheen opnieuw een dichtbundel van hem, getiteld "De buitendeur". Hierin gaat het in bijna elke cyclus om de drang zich te bevrijden, een uitweg te vinden. Ducal ondertekende samen met enkele tientallen artiesten uit allerlei landen een op 7 september 2018 in de Britse krant The Guardian geplaatste open brief waarin werd opgeroepen tot een boycot van het in 2019 in Israël te houden Eurovisiesongfestival. Met onder meer een beroep op rapporten van Amnesty International en Human Rights Watch stelt de brief dat Israël al decennia lang de mensenrechten van de Palestijnen ernstig schendt en daarom niet in aanmerking komt. Van januari 2014 tot januari 2016 was Charles Ducal 'Dichter des Vaderlands'. [Wikipedia]