Herman van Veen

Hermannus Jantinus (Herman) van Veen (Utrecht, 14 maart 1945) is een Nederlandse podiumkunstenaar, schrijver, componist, regisseur, muzikant, acteur en presentator. Hij is opgeleid tot violist, zanger en muziekpedagoog. Daarnaast is hij activist voor de rechten van het kind. Herman van Veen groeide op als enige jongen in een arbeidersgezin (zijn vader was zetter bij Het Parool) en studeerde viool, zang en muziekpedagogie aan het Utrechts Conservatorium. Tijdens zijn studie in Utrecht speelde Herman van Veen viool in het Utrechts Studenten Koor en Orkest. In 1965 maakte hij zijn theaterdebuut met het muzikaal-clowneske soloprogramma Harlekijn, samen met onder meer Laurens van Rooyen en Erik van der Wurff. Sindsdien reist hij de wereld rond en speelt hij zijn voorstellingen in vijf talen. Mede na een verzoek van UNICEF Nederland en het Haagse Residentie Orkest schreef Van Veen in 1976 een theatervoorstelling over de moedige Waterlandse eend Alfred J. Kwak. Van deze voorstelling werd in 1979 een prentenboek uitgebracht met illustraties van Annet Kossen. In 1987 werd Alfred J. Kwak een stripfiguur, vormgegeven door de Duitse illustrator en character designer Harald Siepermann. Hiervan werd in Japan in 1989 een tot cult geworden 52-delige animatieserie gemaakt die wereldwijd te zien was. Van Veen is ook als televisiepresentator actief, onder meer met Herman van Veen vraagt uw aandacht (1976/1977, VARA), Rode Wangen (1989, VARA), Kinderen voor Kinderen 11 (1990, VARA), Colombine concert (1991), De WK-show (2006, samen met Jan de Man, regionale omroep RTV Oost). In Duitsland presenteerde hij het jeugd/kerstprogramma Ich steh an deiner Krippe hier (1987) en The making of Alfred J. Kwak (1990). Van zijn hand verschenen tot op heden 184 cd's, 21 dvd's, een zeventigtal boeken, tientallen scenario's voor onder meer de door hem zelf geregisseerde speelfilms Uit elkaar en Nachtvlinder en voor de muziektheatervoorstellingen De Spinse (1974), Jukebox 2008 (1976), de Kamerrevue (1977), Lune (1994), The First Lady (samen met Lori Spee, 2002), Chanson de Daniël (2004), Mata Hari (2004), Windekind (2005), Een Dag in September (2009), Margot (2009) en Wij bellen u (2014). Hij was jarenlang vrijwilliger, bestuurslid en goodwillambassadeur voor UNICEF Nederland. Tevens stichtte hij verschillende organisaties, waaronder de Stichting Colombine, de Stichting Alfred Jodocus Kwak, de Stichting Roos, de Herman van Veen Foundation en Lot's Foundation. Al deze organisaties zetten zich in en vragen aandacht voor de rechten van het kind door middel van kennisoverdracht en bescheiden projecten in ontwikkelingslanden en Europa. Herman van Veen heeft zitting in vele Comités van Aanbeveling, waaronder Utrechts Studenten Koor en Orkest (USKO), Kinderrecht op Natuur, Musicians without Borders en Stichting Kinderen van Moeder Aarde. Daarnaast heeft hij onder meer zitting in de Raad van Beheer Werkhuisje Wim Kan en is ambassadeur voor de Stichting Music in the Middle East. Na de dood van zijn ouders is Herman van Veen gaan schilderen. Hij maakt voornamelijk monochroom abstract werk, dat inmiddels in een aantal Europese galeries en musea te zien is. In februari 2008 werd er een Nederlandse postzegel van hem uitgebracht, een mijlpaal die, naar eigen zeggen, de helft van zijn leven markeert. Herman van Veen is gehuwd met Gaëtane Bouchez. Uit eerdere huwelijken met respectievelijk Marijke Hoffman en Marlous Fluitsma heeft hij vier kinderen, onder wie actrice Babette van Veen en Anne van Veen, die actief is als zangeres en al enige jaren een eigen theatershow heeft. [Wikipedia]