Morfine

Na een val brak schrijver Adriaan van Dis (1946) van alles en nog wat. Gips en morfine zetten hem weer op de been en achter de schrijftafel. Vooral morfine bleek een aardige vriend die nog lang bleef plakken. Samen schreven ze een dichterlijk verslag van hun ervaringen.00Beeldend kunstenaar Berend Strik (1960) maakte, geïnspireerd op de gedichtencyclus van Adriaan van Dis, de serie 'Stitched body-c-prints'. De serie van acht collages is een verzameling van ?sporen? in het intieme en kwetsbare menselijk lichaam. Strik wil het lichaam laten zien als een object om bij te mijmeren, om over na te denken. Door een fijnzinnig lijnenspel van dradenstiksels helpt hij de kijker ?dwalen? over en langs het gefotografeerde lichaam. Soms lijkt het op een geheimzinnig landschap, soms op een vreemd operadecor met speelse of grillige vormen, schaduwen, lijnen en kleuren die allerlei associaties oproepen. Strik: ?Morfine verzacht, verdooft en heeft een hallucinerende werking. Maar eigenlijk legt Van Dis in deze cyclus de werkelijkheid juist bloot en laat hij zien wat er achter en onder de littekens schuilt. Zijn poëzie maakt ze weer draaglijk en aanschouwelijk. Mijn stiksels hebben eenzelfde werking: ze verzachten de littekens, zodat je er naar kunt kijken.?00De samenwerking tussen Van Dis en Strik mondde uit in de bundel 'Morfine' die als zesde deel verschijnt in de reeks '99 Editions', in een gelimiteerde oplage van 99 exemplaren. Bij de bundel hoort een gesigneerde en genummerde piëzografie van de collage 'The Ear' met een handmatig aangebracht stiksel, eveneens in een oplage van 99.