Smeulende vuren, bloedend hout

Futloos voelde hij zich en moe en zijn handen deden pijn. Maar zijn hoofd was helder, o ja, als een sterrenhemel hartje winter. Alle geuren waren daar nog, alle geuren en klanken die hij had gekend, leefden er heroïsch voort: van ontschorste dennen, bloedend hout, geknars van rupsbanden, zijn vaders kloeke ?morgen, heren?, wanneer hij op inspectie kwam. En achter die wal van geluiden waren duidelijk de tonen hoorbaar van een trekharmonica, op zaterdagavond, wanneer het volk nog een afzakkertje kwam nemen en de verhalen loskwamen, over een duif die kon jodelen, een kip die kon kraaien, enfin, de gewone verhalen. En zíjn verhaal? Over een zieke geest die dood en verderf zaaide? Dat vertelde hij maar liever niet, om de leut niet te bederven.00Met boeken als 'In de schaduw van toekomstige rampen', 'Kromzicht' en 'Zeven dagen oud brood' wist Niematz indruk te maken.