De geest van de drift Over neuropsychoanalyse

De term ‘drift’ komt in het dagelijks taalgebruik weinig ter sprake. We kunnen op drift zijn. We kunnen driftig zijn. In een beter daglicht staan gedrevenheid en geestdrift. Meer algemeen heb je de drijfveer als beweegreden. In de psychoanalyse was de drift aanvankelijk een centraal begrip. Hij maakte plaats voor affect en voor het belang van relaties met anderen. Met de neuropsychoanalyse zit de drift echter terug in de lift. Ook leven we grotendeels op automatische piloot. Pas wanneer we over iets vallen, worden we gedwongen bewust het stuur te grijpen en te onderzoeken wat er misloopt en waarom. Vaak maken we meerdere keren (ook tegen beter weten in) dezelfde fout. In zekere zin is onze stille wens dat alles vanzelf loopt. Op de vraag naar hoe het gaat, kunnen we dan antwoorden: ça va! Gewoonlijk is het echter zus en zo. In ergere gevallen kan het zelfs evolueren naar rien ne va plus. De nieuwe discipline van de neuropsychoanalyse is uitgegroeid van een millenniumbaby tot een zelfbewuste jongvolwassene. Ze koppelt inzichten die tot stand kwamen vanuit honderdvijfentwintig jaar vrij en luidop denken binnen spreekkamers wereldwijd aan een derdepersoonsstandpunt van daarbuiten. Correlaties worden gelegd tussen subjectieve ervaringen en neurowetenschappelijke bevindingen. Dit boek handelt over de geest van de drift binnen de neuropsychoanalyse. De auteur inspireerde zich daarbij vooral op het evoluerende oeuvre van haar grondlegger Mark Solms en van Ariane Bazan. Interludia verlichten en verluchten het geheel vanuit wat zich levensecht in het hoofd van een psychoanalyticus afspeelt.