Vindersloon

Eén keer vond ik een spoor van vogelpoten een verenmeisje was net opgestegen. Ik keek omhoog, zag haar verdwijnen in het zilver van berkenbos. Kijk, zegt het eerste gedicht van de bundel Vindersloon. Inzoomen, uitzoomen, verschuiven, niet alleen met de ogen. Zien dat standbeelden in het park dekens willen en dat vuurvliegjes kevers met een koplamp zijn. Ontdekken dat wie weg is de mooiste plek aan tafel krijgt. Wie kijkt, krijgt vroeg of laat vindersloon, aan woorden voorbij. Op vleugelvoeten gaan we door gangen. We weten de helft van de weg.